| Wojna domowa w Rosji | |||
| |||
| Czas |
12 lutego – 5 maja 1918 | ||
|---|---|---|---|
| Terytorium | |||
| Wynik |
ocalenie Wojska Dońskiego | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Marsz Stepowy (ros. Степной поход) – operacja wojskowa Kozaków Dońskich na początku 1918 roku podczas wojny domowej w Rosji.
Po samobójstwie atamana Aleksieja Kaledina 11 lutego 1918 r., którego oddziały ponosiły klęski w walkach z przeważającymi siłami bolszewickimi, utworzone zostało zgrupowanie wojskowe złożone z ocalałych Kozaków dońskich. Liczyło ponad 1,7 tys. ludzi, w tym ponad 600 konnych (w dużej części oficerów), 5 dział i 39 karabinów maszynowych. Całość podzielono na następujące oddziały:
- partyzancki oddział starsziny Emmanuiła Semiletowa (złożony z oddziałów starsziny Martynowa i Bobrowa oraz sotnika Choperskiego) – 700 ludzi,
- oddział piechoty płka Łysenkowa
- oddział konny starsziny Leniwowa
- oddział konny esauła Fiodora Nazarowa – ok. 250 ludzi,
- oddział płka Konstantina Mamontowa (złożony z oddziałów pułkowników Jakowlewa i Chorosziłowa) – ponad 200 pieszych i konnych,
- junkierski oddział konny esauła Nikołaja Sliusariewa – ok. 95 ludzi,
- atamański oddział konny płka Gieorgija Kargalskowa – ponad 90 ludzi,
- konno-oficerski oddział płka Czernuszenki – 85 ludzi,
- sztab-oficerska drużyna gen. Michaiła Bazawowa (złożona prawie w całości z generałów i wysokich oficerów sztabowych rezerwy) – ok. 115 ludzi,
- oficerska bojowa drużyna konna starsziny Michaiła Gniłorybowa – ok. 105 ludzi,
- sotnia inżynieryjna gen. Aleksandra Mollera – ok. 35 ludzi,
- artyleria gen. Iwana Astachowa (semiletowska bateria kpt. Szczukina, baterie esaułów Nieżiwowa i Kuzniecowa),
- szpital polowy.
Na czele zgrupowania stanął ataman pochodny gen. Piotr Popow, zaś funkcję szefa sztabu objął płk Władimir Sidorin. Wkrótce dołączył jeszcze oddział kałmucki gen. Iwana Popowa (sotnie płka Abramienkowa, starsziny Kostriukowa, podesauła Awramowa i sotnika Jamanowa). Przychodziły też grupy ochotników lub pojedynczy Kozacy. Pod koniec marca zgrupowanie osiągnęło liczebność ok. 3 tys. ludzi, w tym ok. 250 nieuzbrojonych. Przywódcy Kozaków dońskich postanowili przeprowadzić swoje oddziały w stepy salskie w celu uratowania przed wygubieniem z rąk wojsk bolszewickich. Tam mogliby do wiosny odbudować siły, uzyskać uzupełnienia i ponownie podjąć walkę.